Drodzy Państwo, Szanowni Absolwenci Szkoły przy Oporowskiej !

Drzewo – symbol życia, szlachetności, doskonałości, mądrości, odradzania, metafora tego co metafizyczne, ukryte, niepojęte – za sprawą korzeni : tego, co ziemskie – za sprawą pnia i tego, co boskie – za sprawą korony.

I podobnie jak ono – potężny organizm, który rozwija się dzięki życiodajnym sokom z maleńkiej sadzonki, tak i szkoła ma swoje korzenie, które przez lata – dzięki determinacji, pracy i oddaniu wielu pokoleń ludzi, stawały się coraz silniejsze, rozrastały się i wypuszczały nowe pędy.

A wszystko zaczęło się w latach 30-tych ubiegłego stulecia kiedy to powstała w Kutnie Publiczna Dokształcająca Szkoła Zawodowa. Potem przekształcono ją w Zasadniczą Szkołę Metalową, która stała się zalążkiem naszej szkoły. W 1953 roku zmieniła się ona w Zasadniczą Szkołę Kolejową z siedzibą na Azorach. Ostatecznie w 1957 roku rozpoczęła działalność Zasadnicza Szkoła Zawodowa.

Mijały lata, drzewo – mając już mocne korzenie – stawało się coraz większe, rozwijało swoje pędy.

W 1961 roku otwarto Technikum Mechaniczne a w wiosną 1965 roku rozpoczęto pierwsze prace przy budowie nowej szkoły i internatu w Kutnie przy ulicy Oporowskiej 7.

Mijały kolejne lata, często burzliwe, następowały zmiany…

Dziś po latach Drodzy Państwo, z korzeni małej sadzonki wyrosło potężne drzewo, pełne życiodajnej mocy i owoców mądrości, które mogły spożywać pokolenia.

Jego koronę tworzą kolejne mijające jubileusze : Zasadniczej Szkoły Zawodowej, Technikum Mechanicznego oraz Liceum Ogólnokształcącego.

Lecz tak jak drzewo żyje dzięki życiodajnym sokom ziemi, tak szkoła mogła rozwijać się dzięki energii, pracy, determinacji, wrażliwości i miłości ludzi.

Dzięki Wam – kochani Absolwenci, dzięki Wam  – nieutrudzeni, oddani szkole Nauczyciele oraz Pracownicy Administracji i Obsługi.

W tym miejscu pragnę też złożyć hołd tym wszystkim, którzy tworzyli historię Szkoły, a których nie ma już wśród nas – DZIĘKUJEMY !

Pragnę z tego miejsca zwrócić się do aktualnych Uczniów Szkoły przy Oporowskiej  – dbajcie o to drzewo aby wciąż rosło – ku górze – ku słońcu. Niech rozwija się i wydaje dorodne owoce, cieszyło oczy i serce, niech opiera się burzom i wichrom…

Ma przecież potężne korzenie !